Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΑΞΗΣ ΩΣ 24-10-2011


ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Με τον όρο Μουσική, όλοι κατανοούμε σε πρώτο επίπεδο, την Τέχνη του συνδυασμού ήχων με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο, που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός μουσικού έργου, καθώς και η επιστήμη που επικεντρώνεται σε θέματα συνδεόμενα με την παραγωγή, οργάνωση και λήψη ήχων. Με τον όρο εννοείται επίσης και το σύνολο ήχων από το οποίο απαρτίζεται ένα μουσικό κομμάτι. Γνωστή και ως Απολλώνια Τέχνη, η μουσική παίρνει το όνομά της από τις εννέα Μούσες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Καθ' αυτή την έννοια, η μουσική διέφερε σημασιολογικά της σημερινής χρήσης του όρου, και περιελάμβανε το σύνολο των τεχνών που βρίσκονταν υπό την προστασία των Μουσών.
Οι αρχαιότερες μαρτυρίες για την μουσική ανάγονται στον αιγυπτιακό πολιτισμό. Αλλά και στις ινδικές <<Βδέλλες>>, κείμενα που χρονολογούνται πριν από τη Βίβλο, περιέχουνπολλές αναφορές στη μουσική. Στην Κίνα, τον 3 αιώνα π.Χ, ο αυτοκράτορας Χοάνγκ-Τί, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις του, είχε εξαγγείλει και το σύστημα της μουσικής αρμονίας. Η μουσική πρωτοεμφανίστηκε με τη μορφή τραγουδιού. Από τότε, εξελίχθηκε στην ενόργανη, η οποία έφθασε σε μεγάλη ακμή στα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας. Ο Αριστοτέλη, ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας είχαν ασχοληθεί με τη μουσική ως στοιχείο της ζωής των κοινωνιών και η θεωρία αυτή επιβίωσε ως τον Μεσαίωνα. Οι πρώτοι χριστιανικοί ύμνοι, παρά τη επίδραση των εβραϊκών, είναι επηρεασμένοι από τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό και αποτελούν συνδυασμό των παλαιών παραδόσεων με τις σύγχρονές τους εμπειρίες των τροβαδούρων.  
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο όρος εννοούσε αρχικά το τραγούδι και την οργανοπαιξία, την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό ως μια αδιάσπαστη ενότητα τεχνών η οποία καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στο Θέατρο, ενώ τη θεωρία της Μουσικής εξέφραζε ο κλάδος της Αρμονικής.[1]
Η Μουσική όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, είναι η επιστήμη των αρμονικών σχέσεων του σύμπαντος που βασίζεται σε σταθερές αρχές που τίποτα δεν μπορεί να τις αλλάξει καθώς και η γνώση της τάξης όλων των πραγμάτων. Η Μουσική για τους αρχαίους δεν ήταν απλά η τέχνη του συνδυασμού τόνων ή το ταλέντο της αναπαραγωγής τους με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο. Αυτή είναι μόνο η πρακτική της πλευρά από την οποία απορρέουν οι εφήμερες μορφές της Μουσικής σήμερα. Ήταν νόηση, διάνοια, πνευματική καλλιέργεια και  γνώση. [2]
Σε όλες σχεδόν τις γνωστές καθομιλούμενες γλώσσες του κόσμου η Ελληνική λέξη Μουσική, περνάει αυτούσια σε αυτές, πχ music, musica κ.α.
Στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα η έννοια Μουσική ετυμολογικά προέρχεται από την έννοια Μούσα. Η έννοια Μούσα προέρχεται από το μαούσα-μούσα, το «μα» είναι αρχαιοελληνική ρίζα  του «μάω-μω», η οποία σημαίνει, επινοώ, ερευνώ, ζητώ να μάθω σε βάθος. Κατά μερικούς άλλους, από τη ρίζα «μας» ή «μους» που σημαίνει «γενιά, παραγωγή, ανάπτυξη έξω από μια αρχή, μύηση».[3] Σήμαινε γενικά κάθε τέχνη που βρισκόταν κάτω από την προστασία των μουσών, εκτός από τις εικαστικές τέχνες και την αρχιτεκτονική που απευθύνονταν μόνο στα μάτια.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η μουσική ως τέχνη, έρχεται να καλύψει την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει με τους ήχους, σκέψεις, συναισθήματα και ψυχικές καταστάσεις (απόλυτη μουσική), να ενισχύσει τη δύναμη του λόγου (εκκλησιαστική, θεατρική μουσική) και τη ρύθμιση της κίνησης (μουσική χορού) ή να αποδώσει εικόνες φαινόμενα και έννοιες διαφόρων αναγνωσμάτων (προγραμματιστική μουσική).
Τόσο ο ορισμός της μουσικής, όσο και σχετικά με τη μουσική θέματα όπως η εκτέλεση, η σύνθεση και η σπουδαιότητά της, διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό και ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο. Η ερώτηση 'τί είναι μουσική;' έχει γίνει θέμα συζητήσεων - μεταξύ λογίων και μη -, έχει δεχτεί πληθώρα απαντήσεων, όμως καμία δεν ερμηνεύει το φαινόμενο της εν λόγω τέχνης σε καθολικό, διαπολιτιστικό επίπεδο. Μεταξύ άλλων, λεξικοί ορισμοί ορίζουν τη μουσική ως 'τέχνη και επιστήμη των ήχων' ενώ το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης εξηγεί πως πρόκειται για "μια από τις καλές τέχνες που ασχολείται με το συνδυασμό ήχων με σκοπό την ομορφιά ως προς τη φόρμα και την έκφραση των σκέψεων και συναισθημάτων." Ένας συχνόχρηστος ορισμός προέρχεται από τον μουσικοσυνθέτη Έντγκαρ Βαρές (Edgar Varese), ο οποίος χαρακτηρίζει τη μουσική ως 'οργανωμένο ήχο'. Ωστόσο, ο αμερικανός εθνομουσικολόγος Μπρούνο Νετλ αναφέρει πως "πολύ λίγοι λαοί έχουν έννοιες (κι επομένως λέξεις) αντίστοιχες με αυτή της Ευρωπαϊκής 'μουσικής'." 
Για εμάς, η μουσική, όπως και ο έντεχνος λόγος, είναι ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου ένα συναίσθημα ή μια ανησυχία μπορεί να εκφραστεί χωρίς τα πενιχρά όρια των λέξεων. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και εξωτερίκευσης της συναισθηματικής μας κατάστασης, των σκέψεων μας, τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Είναι η τέχνη που έχει τη δυνατότητα να ενώνει τους ανθρώπους και να τους γεμίζει με ποικίλα πραγματικά και εξωπραγματικά συναισθήματα. Ο άνθρωπος έχει συνδέσει κάθε συναισθηματική του κατάσταση με την ανάλογη μουσική και στην ουσία αποτελεί το "soundtrack" της ζωής του. Η μουσική αποτυπώνεται στο πεντάγραμμο και μπορεί να υποστεί ότι αλλοίωση και εμπλουτισμό μπορεί να έχει ένας πίνακας ζωγραφικής και πολλά παραπάνω. Η "Τέχνη του ήχου" επίσης μας μεταδίδει ηθικά διδάγματα και επηρεάζει σημαντικά τις καθημερινές μας κινήσεις , τη συμπεριφορά και γενικά τον τρόπο ζωής μας. Με λίγα λόγια μουσική είναι η σκηνογραφία του  θεατρικού έργου της ζωής μας. Τη θεωρούμε ως το χάπι της ψυχής και είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Η μουσική χρονολογεί και εξελίσσει την ιστορία της ως παράλληλη μ' εκείνη της Γλώσσας, κατ' ουσίαν ως παράλληλη με την ανθρώπινη εξέλιξη. Καθώς ο έναρθρος λόγος ως ηχητικό μέσο δεν δύναται να αποδώσει το φάσμα των αποχρώσεων των κειμενικών, προσωπικών ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα νέο ηχητικό μέσο έκφρασης: τον Μουσικό Λόγο. Καθώς η Γλώσσα χρησιμοποιείται στην έκφραση παραστάσεων και εννοιών, στην ονομασία των πραγμάτων, έτσι, και η Μουσική, αποδεικνύεται ως απαραίτητη ανάγκη της ζωής στη διερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξη στο σύνολο των εκφάνσεών της. 
 Προϊστορική εποχή
Εικασίες για τη μουσική αυτής της εποχής βασίζονται σε ευρήματα που προέρχονται από διάφορους παλαιολιθικούς αρχαιολογικούς χώρους, όπως οστά με επιμήκεις τρύπες - αυτά έχουν θεωρηθεί ως αυλοί που παίζονται με τρόπο παρόμοιο με αυτό του Ιαπωνικού οργάνου shakuhachi. Μουσικά όργανα, όπως αυλοί με επτά τρύπες και έγχορδα όργανα έχουν βρεθεί σε αρχαιολογικούς χώρους του πολιτισμού της κοιλάδας Ίντους. Η Ινδία έχει μία από τις παλαιότερες μουσικές παραδόσεις του κόσμου - αναφορές στην ινδική κλασσική μουσική (μάργκα) μπορούν να βρεθούν σε αρχαίες ιερές γραφές της Ινδουιστικής παράδοσης. Οι αρχαιότερες συλλογές προϊστορικών μουσικών οργάνων έχουν βρεθεί στην Κίνα και χρονολογούνται μεταξύ των 7000 και 6600 π.Χ.ε
 Μουσική στην Αρχαιότητα
Κατά την αρχαϊκή και κλασική εποχή, ο όρος μουσική εννοούσε τον μουσικά προκαθορισμένο στίχο, όπως εμφανιζόταν στα διάφορα ποιητικά είδη και κυρίως στη λυρική ποίηση. Με τη σημερινή σημασία του όρου, η ενότητα μουσικής και λόγου άρχισε να κλονίζεται κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. και σε αυτό συνέτειναν διάφοροι παράγοντες όπως η εισαγωγή καινοτομιών στη σύνθεση του μέλους, η εκτεταμένη ανάπτυξη της δεξιοτεχνικής οργανικής εκτέλεσης, οι μεταβολές στον τρόπο εκφοράς της γλώσσας και η μετέπειτα απώλεια της προσωδίας της. Η μουσική της αρχαίας Ελλάδας ήταν ένα μείζον κομμάτι του αρχαιοελληνικού θεάτρου - μεικτές χορωδίες τραγουδούσαν για διασκεδαστικά, εορταστικά και πνευματικά δρώμενα. Χρησιμοποιούνταν μουσικά όργανα όπως, μεταξύ άλλων, ο αυλός, η λύρα, και ιδιαίτερα η κιθάρα. Η μουσική ήταν σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής παιδείας, όπου τα αγόρια ξεκινούσαν μουσικές σπουδές από έξι χρονών. Η αρχαιοελληνική μουσική θεωρία περιελάμβανε τους τρόπους, οι οποίοι αποτέλεσαν βάση για τη δυτική θρησκευτική και κλασσική μουσική, κι επίσης χρησιμοποιούνται εκτενώς στη τζαζ. Αργότερα, η αρχαιοελληνική μουσική δέχτηκε επιρροές από τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή αυτοκρατορία, καθώς και από τη μουσική της ανατολικής Ευρώπης.
Μεσαίωνας
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα (500 – 1400), το μοναδικό ευρωπαϊκό ρεπερτόριο που διασώζεται και χρονολογείται πριν τις αρχές του 8ου αιώνα είναι το μονοφωνικό λειτουργικό τραγούδι της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας, της οποίας η κύρια παράδοση ονομάζεται Γρηγοριανό Μέλος. Παράλληλα με τις εκκλησιαστικές και ιερές παραδόσεις, υπήρχε μια ζωντανή παράδοση λαϊκών τραγουδιών με μη-θρησκευτικού χαρακτήρα (αγγλ., secular song).
Κατά την Αναγεννησιακή περίοδο (1400 - 1600), ένα μεγάλο μέρος της διασωθέντας μουσικής της Ευρώπης του 14ου αιώνα είναι λαϊκά τραγούδια. Από τα μέσα του 15ου αιώνα, η πολυφωνία χρησιμοποιούταν από συνθέτες και τραγουδιστές σε θρησκευτικές συνθέσεις. Διακεκριμένοι συνθέτες της περιόδου θεωρούνται οι Παλεστρίνα (Palestrina), Τόμας Μόρλεϊ (Thomas Morley) και Ορλάντ ντε Λάσους (Orlande de Lassus). Τον ενδέκατο αιώνα, ο Βενεδικτίνος μοναχός Γκουίντο ντ' Αρέτσο (Guido d'Arezzo, 995 - 1050) καθιέρωσε ένα σύστημα καταγραφής της μουσικής, βασιζόμενο σε οριζόντιες γραμμές και τετράγωνα σύμβολα τα οποία σημείωναν τη σχέση της εκάστοτε νότας με μια κεντρική. Το σύστημα αυτό θεωρείται ως ο πρόδρομος του πενταγράμμου που επικρατεί στη Δυτική μουσική σημειογραφία μέχρι σήμερα. 
 Κλασσική μουσική
Η Ινδική κλασσική μουσική είναι μια από τις παλαιότερες μουσικές παραδόσεις του κόσμου. Από τον πολιτισμό της κοιλάδας Ίντους (Indus) έχουν διασωθεί γλυπτά που αναδυκνείουν χορευτικές δραστηριότητες, καθώς και μουσικά όργανα όπως το φλάουτο με επτά τρύπες. Διαφόρων ειδών έγχορδα όργανα και τύμπανα έχουν βρεθεί σε ανασκαφές που έχουν γίνει στα Harrapa και Mohenjo Daro από τον Μόρτιμερ Ουίλερ. Το ιερό κείμενο Rigveda περιέχει στοιχεία που βρίσκονται στη σημερινή Ινδική μουσική, με μουσική σημειογραφία που υποδηλώνει το μέτρο και τον τρόπο της ψαλμωδίας. Η Ινδική κλασσική μουσική (ή μάργκα) είναι μονοφωνική και βασίζεται σε μια μελωδική γραμμή - ή ράγκα - που οργανώνεται ρυθμικά μέσω των τάλα. Η ινδουιστική μουσική επηρεάστηκε από περσικές πρακτικές εκτέλεσης των Αφγανών Mughal.
Η κινεζική κλασσική μουσική - η παραδοσιακή τέχνη ή αλλιώς αυλική μουσική της Κίνας - έχει ιστορία με εύρος περίπου τριών χιλιάδων χρόνων. Περιλαμβάνει αυτούσια συστήματα μουσικής σημειογραφίας, μουσικές τονικότητες και τονικά ύψη, όργανα, μουσικά είδη και στυλ. Η κινέζικη μουσική είναι πεντατονική-διατονική και έχει κλίμακες με δώδεκα φθόγγους, όπως οι αντίστοιχες του δυτικοευρωπαϊκού συστήματος.
Στη δυτική Ευρώπη, η μουσική εξελίχθηκε από τη μονοφωνία ως την πολυφωνία και την ομοφωνία, από την εξάρτησή της στο ποιητικό - κυρίως θρησκευτικού αρχικά περιεχομένου - κείμενο, έως την ανεξαρτητοποίηση της από τη γλώσσα μέσω της ενόργανης μουσικής, από τις πρώτες προσπάθειες για δημιουργία ενός ορθολογικού συστήματος σημειογραφίας από τον Βοήθιο κατά τον 5ο αιώνα, μέχρι την τονική μουσική και από εκεί στην ατονικότητα στις αρχές του 20ου αιώνα. Στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο επινοήθηκε επίσης και τελειοποιήθηκε σειρά από συστήματα Μουσικής Σύνθεσης, όπως η Αντίστιξη ή Κοντραπούντο, η Φούγκα, η Αρμονία, ο Δωδεκαφθογγισμός ή Σειραϊσμός.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ[4]

Σύμφωνα με τις αρχές του Νέου Σχολείου και την ολιστική προσέγγιση της γνώσης, παρατηρούμε μια στενή σχέση των μαθημάτων του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών με τη Μουσική. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Μουσική και Όμηρος. (Ραψωδίες, όργανα, αοιδοί..)
Μελετώντας τον Όμηρο, παρατηρούμε τις μελοποιημένες μορφές των έργων και προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το ύφος του μέσα από τα όργανα της εποχής, τους αοιδούς. Δηλαδή, η απόδοση του ύφους και του  σκηνικού ενός παλατιού γίνεται μέσω του αοιδού.
Μουσική και Αρχαίο Θέατρο [5]
Η στενή σχέση Μουσικής και Αρχαίου Θεάτρου διαφαίνεται από τη μουσική δράση στις παραστάσεις του Αρχαίου Δράματος, το χορό και τους αντιφωνικούς μουσικούς διαλόγους, τα τραγούδια των εορτών, τους μουσικούς διαγωνισμούς και τη δραματοποίηση μιας αρχαίας παράστασης με μίμηση ύφους και ήχων της μουσικής.
Στην αρχαία Ελλάδα, η "χρυσή εποχή" για τη θεατρική μουσική τοποθετείται στις αρχές του 5ου αι., όταν, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη  κατά την «παιδική ηλικία» της τραγωδίας, "Πιο πολλά ήταν τότε τα μέλη από τα μέτρα"..., ως τον Αισχύλο που κατάφερε να ζυγίσει ακριβοδίκαια το μέλος (τραγούδι με μουσική) και το μέτρον (απαγγελία χωρίς μουσική).
Η μουσική στις αρχαίες παραστάσεις δεν περιοριζότανε στα χορικά στάσιμα, αλλά "επένδυε" και τα επεισόδια, συνοδεύοντας συχνά και τις μονωδίες (δηλαδή, τις ..."άριες" των υποκριτών). Αυτό πιθανώς εγκαινιάστηκε από τον Σοφοκλή. Η κορύφωση στη χρήση της μονωδίας (ή, κατά Αριστοφάνη, ..."η κατάχρησή της") εμφανίζεται με τους "μοντέρνους": τον Ευριπίδη, τον Αγάθωνα και τους μετέπειτα ασημότερους δημιουργούς και τον 4ο αι. π.Χ. το θεατρικό τραγούδι εξατομικεύεται οριστικά.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης κλασικής εποχής (7ος- τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα, η μουσική παύει να είναι αποκλειστικότητα των ιερατείων και της μαγείας και εντάσσεται στη ζωή της πόλης ως μέσο παιδείας. Από την εποχή αυτή και μετά υπάρχουν όλο και περισσότερα εικονογραφικά τεκμήρια. Βρίσκονται κυρίως πάνω σε όστρακα (δηλαδή θραύσματα αγγείων) ή σε ολόκληρα αγγεία και δείχνουν σκηνές της μουσικής ζωής τόσο σχετικές με τη λατρεία όσο -αυτό δε είναι πολύ σημαντικό- και από την ιδιωτική ζωή. Οι παραστάσεις αυτές παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για τον τρόπο παιξίματος διαφόρων μουσικών οργάνων, καθώς και για την κατασκευή τους.
Τον 7ο και περισσότερο τον 6ο αιώνα αυξάνονται οι επώνυμα γνωστοί μουσικοί και μπορούν επίσης να επισημανθούν με αρκετή ακρίβεια διάφορες μουσικές μορφές. Βέβαια ο όρος μουσικές μορφές χρησιμοποιείται ως ένα βαθμό καταχρηστικά. Κατά την αντίληψη της αρχαϊκής και της κλασικής εποχής η λέξη μουσική δεν αναφέρεται αποκλειστικά στην τέχνη των ήχων αλλά στο σύνολο των πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου και σε κάθε τέχνη που ήταν υπό την προστασία των Μουσών, ιδιαίτερα στην λυρική ποίηση. Έτσι οι μουσικές μορφές, είναι για μας σήμερα κατ’ αρχάς ποιητικές μορφές, είδη ποιημάτων. Μπορεί να γίνει ένας λίγο- πολύ σχηματικός διαχωρισμός ανάμεσα σε τραγούδια για Θεούς, δηλαδή μουσική για την θρησκευτική λατρεία, και τραγούδια για ανθρώπους, δηλαδή κοσμική μουσική. Στην πρώτη κατηγορία (τραγούδια για θεούς) ανήκουν κατ’ εξοχήν ο ύμνος, ο παιάνας, ο διθύραμβος κ.ά.
Ο ύμνος είναι ένα χορικό ή μονωδικό τραγούδι (ποίημα) με παρακλητικό ή δοξαστικό χαρακτήρα για κάποιον θεό.
Ο παιάνας ήταν ύμνος που αποδίδονταν από χορούς ανδρών ή γυναικών για τον Απόλλωνα και την Άρτεμη σε κρίσιμες περιστάσεις και για τη λύτρωση από συμφορές. Οι παιάνες για τον Απόλλωνα αποδίδονταν από ανδρικό χορό, ενώ οι παιάνες για την Άρτεμη από γυναικείο. Τελικά ο παιάνας εξελίχθηκε σε φόρμα πολλών ειδών (πολεμικός, ευχαριστήριος, επιτραπέζιος), ενώ σταδιακά άρχισε να απευθύνεται και σε άλλους θεούς.
Ο διθύραμβος είναι χορικό τραγούδι κυρίως προς τιμήν του Θεού Διονύσου. Διασώζονται πλήρεις διθύραμβοι του ποιητή Βακχυλίδη και μεγάλα αποσπάσματα διθυράμβων του Πινδάρου.
Στη δεύτερη κατηγορία (τραγούδια για ανθρώπους) ανήκουν μεταξύ άλλων ο υμέναιος και το επιθαλάμιον, ο θρήνος, το επινίκιον κ.ά.
Ο υμέναιος και το επιθαλάμιον είναι τραγούδια του γάμου που παίζονταν στη διάρκεια της συνοδείας της νύφης από το σπίτι του γαμπρού, ενώ τη μελωδία τους έπαιζε αυλός.
Ο θρήνος είναι πένθιμο τραγούδι. Η προέλευση του πρέπει προφανώς να αναζητηθεί στα μοιρολόγια κατά την ταφή των νεκρών, τα οποία περιγράφει ήδη ο Όμηρος.
Το επινίκιον είναι χορικό, θριαμβευτικό τραγούδι προορισμένο να υμνήσει μια πολεμική, ποιητική, μουσική ή σε αθλητικούς αγώνες.
Εκτός, όμως, από τις μουσικές και ταυτόχρονα ποιητικές μορφές από τον 7ο αιώνα π.Χ. ήταν γνωστές μουσικές μορφές που δεν συνδυάζονταν με τον ποιητικό λόγο- υπήρχε δηλαδή μ’ άλλα λόγια καθαρή οργανική μουσική. Ένα τέτοιο είδος είναι ο «νόμος». Οι νόμοι ήταν αρχικά απλές μελωδίες πάνω στις οποίες τραγουδούσαν ποιήματα αφιερωμένα στους Θεούς. Ονομάστηκαν νόμοι γιατί απαγορευόταν αυστηρά η απομάκρυνση και παρέκκλιση από τις θεμελιώδεις αρχές του. έτσι ο όρος αναφερόταν μεν στη μουσική, δεν αφορούσε όμως μόνο την οργανική μουσική.

Μουσική και Νεοελληνική Γραμματεία (Δημοτικά τραγούδια, πόδες, μελοποίηση ποιημάτων,..)
Τα ποιητικά μέτρα, η προσπάθεια μελοποίησης δημοτικού άσματος, ο εσωτερικός ρυθμός της ποίησης καταδεικνύουν τη στενή σχέση της μουσικής με τη νεοελληνική Γραμματεία. Τα ποιητικά μέτρα αποτελούν τη δημιουργική απόδοση με μουσική, του νοήματος του ποιήματος.
 
Μουσική και Μαθηματικά [6]
Τα μαθηματικά και η μουσική είναι δυο επιστήμες που έχουν πολύ μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Από την αρχαιότητα ακόμη οι δύο τέχνες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και η αλληλεπίδραση αυτή φτάνει ως τις μέρες μας.
Η ιδέα της σύνδεσης των μαθηματικών και της μουσικής γεννήθηκε πριν από 26 ολόκληρους αιώνες στην αρχαία Ελλάδα από τον Πυθαγόρα, μαθηματικό και ιδρυτή της πυθαγόρειας σχολής. Οι ειδικοί ερευνητές θεωρούν ότι το πιθανότερο είναι πως ο ίδιος και οι μαθητές του εντρύφησαν στη σχέση της μουσικής και των αριθμών μελετώντας το αρχαίο όργανο μονόχορδο. Όπως φαίνεται από το όνομά του, το μονόχορδο ήταν ένα όργανο με μία χορδή και ένα κινητό καβαλάρη που διαιρούσε τη χορδή επιτρέποντας μόνο ένα τμήμα της να ταλαντώνεται. Το μονόχορδο χρησιμοποιήθηκε για τον καθορισμό των μαθηματικών σχέσεων των μουσικών ήχων. Ονομάζονταν και "Πυθαγόρειος κανών" γιατί απέδιδαν την εφεύρεσή του στον Πυθαγόρα.
Πέρα από το μονόχορδο, ο Πυθαγόρας πειραματίστηκε και με άλλα υλικά και τις ιδιότητές τους που συνθέτουν τα μουσικά διαστήματα, όπως η τάση χορδών ίσου μήκους και πάχους, το μήκος ηχητικού σωλήνα κ.τ.λ. Ο χωρισμός και καθορισμός των μουσικών διαστημάτων που πέτυχε, ήταν ένα τεράστιας σημασίας επίτευγμα τόσο για τη μουσική και τη θεωρία της όσο και για τα μαθηματικά και τη δύναμή τους να ερμηνεύουν τον κόσμο με αριθμούς όπως εξάλλου δίδασκε και ο Πυθαγόρας. Πέρα από τη μεγάλη σημασία για τη θεωρία της μουσικής, ο υπολογισμός του έδωσε την ευκαιρία να κατασκευαστούν μουσικά όργανα με μεγαλύτερη ακρίβεια από πριν.
Το γεγονός ότι από τους ήχους κάποιων διαφορών δημιουργείται ένα ευχάριστο συναίσθημα στον ακροατή, οδήγησε τους Πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι οι ακέραιοι και τα κλάσματα ελέγχουν όχι μόνο τον άψυχο αλλά και τον έμψυχο κόσμο μέσω της μουσική
Για τους Πυθαγορείους, αυτή η άμεση και ακριβής σχέση μαθηματικών, μουσικής και ευχάριστου ψυχικού συναισθήματος αποτελούσε τη μέγιστη απόδειξη ότι η αλήθεια, στο ύψιστο επίπεδό της, εκφράζεται με μαθηματικές σχέσεις. Πίστευαν, μάλιστα, ότι η ψυχή, μέσα από τα μαθηματικά και τη μουσική, μπορούσε να εξυψωθεί ώσπου να ενωθεί με το σύμπαν και ότι ορισμένα μαθηματικά σύμβολα έχουν αποκρυφιστική σημασία. Η μουσική κλίμακα του Πυθαγόρα κατασκευάζεται με βάση τις αναλογίες του κύβου και συμβολίζει τη γη και το συνδυασμό των στοιχείων της.
Με τη χορδή «ανοιχτή» δηλαδή σε θέση να μπορεί να ταλαντώνεται όλο το μήκος της έκρουσε και άκουσε ένα μουσικό τόνο. Στη συνέχεια περιόρισε το μέρος της χορδής που ταλαντώνεται στο μισό της μήκος, και βρήκε ότι ο ήχος που ακούστηκε είναι η διαπασών, αυτό που σήμερα ονομάζουμε οκτάβα. Το ύψος λοιπόν του ήχου επηρεάζεται από το μήκος της χορδής και μάλιστα όταν η αναλογία του μήκους είναι 1/2 έχουμε το διάστημα της οκτάβας. Έτσι ορίστηκαν τα άκρα της μουσικής κλίμακας, η υπάτη και η νήτη.
Στη σημερινή πραγματικότητα, τόσο η μουσική θεωρία, όσο και η μουσική πράξη, ερμηνεύονται με φυσικούς νόμους, που με τη σειρά τους διατυπώνονται με μαθηματικές σχέσεις, π.χ στην ακουστική (στον ιδιαίτερο κλάδο της φυσικής που έχει ως αντικείμενο τον ήχο και τις ιδιότητές του) ένα μουσικό διάστημα εκφράζεται σαν ο λόγος δύο συχνοτήτων.
Παρατηρούμε ακόμη πως οι αριθμοί αντιστοιχούν σε συχνότητες της Μουσικής και τελικά τείνει να ανατραπεί η θεωρία πως ΧΨ είναι το αντίθετο της ΨυΧής.


Μουσική και Βιολογία (Μίτωση, ανάπτυξη, ανάμιξη,..)
Η δόμηση ενός έργου μουσικής είναι παρόμοια με τη δόμηση ενός οργανισμού. Απαιτούνται αντιστοιχίες και εφαρμογές παραλλαγών στα σώματα – οργανισμούς και  συνύπαρξη των διαφορετικών δομών για οργανωμένη κοινωνία-ορχήστρα. Δηλαδή, για να υπάρχει λειτουργικότητα στο ηχητικό και όχι μόνο, αποτέλεσμα απαιτείται στην ορχήστρα σωστή διάταξη των οργάνων.

Μουσική και Φιλοσοφία (Αριστοτέλης, Πλάτωνας,..)
Μπορούμε να ερμηνεύσουμε φιλοσοφικά τον ορατό και αόρατο  κόσμο με την κοινωνία των ήχων και να δώσουμε φιλοσοφική διάσταση στα διάφορα μουσικά ρεύματα.  
 
Μουσική και Γυμναστική
 Η μουσική σχετίζεται άμεσα με την κίνηση  του σώματος (ρυθμός-αρμονία).Υπό τους μουσικούς ήχους το σώμα εκτελεί συγκεκριμένες κινήσεις, οι οποίες έρχονται σε συνάρτηση με τον ρυθμό της μουσικής. Έτσι, σχηματίζετε μια αρμονία και παρουσιάζετε ένα ομοιόμορφο αποτέλεσμα. Οι αρμονικές κινήσεις ή αλλιώς χορός μπορούν να διδαχθούν και έχουν ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη βελτίωση και την εμπλουτισμό των κινήσεων μας αλλά και μας προσφέρει ευχάριστη εκγύμναση του σώματος. Όμως με την εναλλαγή μουσικών ακουσμάτων , διαφοροποιείται η τάση του σώματος να συνηθίσει έναν συγκεκριμένο ρυθμό πχ Βαλς,(3/4) , Ντίσκο μέχρι Θράς μέταλ ! Με άλλα λόγια όσο αλλάζει το τέμπο τόσο πιο πολύ ποικίλει η ταχύτητα των κινήσεων.
Επίσης, όπως η μουσική συνοδεύετε από ρυθμούς οι οποίοι στο πεντάγραμμο μεταφράζονται σε κλάσματα έτσι και στη  γυμναστική εκτελούνται κινήσεις με συγκεκριμένο ρυθμό και διάρκεια (όπως οι μουσικές αξίες , πχ όπως στα 4/4 έχουμε 4 χρόνους με διάρκεια ενός τετάρτου έτσι και στη γυμναστική επαναλαμβάνουμε ισόχρονες κινήσεις σε καθορισμένο χρονικό διάστημα και σε συγκεκριμένο ρυθμό. Όπως προαναφέραμε τα είδη μουσικής ποικίλουν σε εύρος ρυθμών έτσι και τα είδη χορού (που συνοδεύονται από την κατάλληλη μουσική, πχ  Σάλσα, Ρούμπα, Ζεϊμπέκικο, Breakdance, Σύνχρονο, Rock & Roll,Παραδοσιακά, Jive, Techno, Swing κτλ)
Παρατηρούμε ότι πάνω στη σκηνή ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών εκτελεί διάφορες κινήσεις την ώρα που δίνει τη συναυλία του είτε με απλές κινήσεις όπως  ο M.Jagger, ο Ozzy, ό Axel Rose είτε χορεύοντας  περισσότερο, ιδίως στην Pop μουσική, όπως πχ ο M.Jackson. Η χρήση της κίνησης κατά τη διάρκεια μιας μουσικής παράστασης δίνει ενέργεια στο κοινό και καθιστά τη συναυλία πιο ενδιαφέρουσα.
Ολοκληρώνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι δεν επηρεάζεται η σωματική διάπλαση από την μουσική αλλά μόνο από τη γυμναστική. Εντούτοις, η μουσική και η γυμναστική έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία· αλληλοσυνεργάζονται, αλληλοσυμπληρώνονται και σε συνδυασμό το ένα με το άλλο δίνουν ένα ιδιαίτερα ευχάριστο αποτέλεσμα.  Τα είδη της μουσικής επηρεάζουν την κινητικότητα, την ενέργεια, τη δυναμική και τη λειτουργική απόδοση των μουσικών εντάσεων και του ύφους.



Μουσική και Ζωγραφική (Τάσεις, Κινήματα, σχήματα,..)
Υπάρχει μια απόλυτη και προγραμματική σχέση της γραμμής, του σχήματος ,των χρωμάτων με τη συνολική σύνθεση ενός έργου ζωγραφικής, μουσικής.

Μελετώντας τη διαθεματικότητα των γνωστικών αντικειμένων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μας φάνηκε πιο ενδιαφέρον να εστιάσουμε και να μελετήσουμε διεξοδικότερα τη σχέση Μουσικής και Θρησκευτικών, Μουσικής και Φυσικής, Μουσικής και Γεωγραφίας, Μουσικής και Ιστορίας και τέλος, Μουσικής και Ψυχολογίας.

Μουσική και Θρησκευτικά. (Βυζαντινοί ύμνοι, Λειτουργικό περιεχόμενο,…)
Υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στην Υμνωδία και την Υμνολογία ως προς την ανάπτυξη του κατανυκτικού και ανταποδοτικού χαρακτήρα της λατρείας και του λειτουργικού δράματος. Παρατηρούμε την ίδια σχέση με το μέλος και τα στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής μουσικής ως προς το Δρώμενο της Εκκλησιαστικής Παράδοσης, δάνειο των αρχαιοελληνικών τελετουργιών στο Λειτουργικό Δράμα της Ορθόδοξης και εν γένει Χριστιανικής Λατρείας. Διαπιστώνουμε επίσης την ύπαρξη κοινών χαρακτηριστικών λατρείας μεταξύ διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων και των τρόπων έκφρασης του κάθε λαού για τα σημαντικά θρησκευτικά ζητήματα, - βάφτιση, γάμος ,θάνατος κτλ.
Μελετώντας τη σχέση Μουσικής και Θρησκείας, εντοπίσαμε κάποια ενδεικτικά τραγούδια «Ευαγγέλια» που παρουσιάζουν διάφορες εκφάνσεις αυτής της στενής σχέσης[7].
1)ΜΑΥΡΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ "Lord, Lord, what can a poor boy do?"(B.B.King, Bad Breaks).
H μίξη των θρησκευτικών αντιλήψεων με τη μοίρα των Μαύρων είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των blues. Σ' αυτή τη μουσική οι επικλήσεις στον Θεό υπάρχουν και περισσεύουν. Η θρησκεία έχει συχνά ένα εμφανώς ταξικό χρώμα μια και είναι το καταφύγιο των φτωχών και κατατρεγμένων. Πιο πολύ κι από την κοινωνική καταπίεση, ο Θεός είναι το αποκούμπι στα διάφορα τερτίπια του έρωτα, όπως η ερωτική απογοήτευση και το αμάρτημα της μοιχείας. Αλλά τελικά τα blues δεν είναι μόνο ένα κανάλι θρησκευτικών ανησυχιών, αποτελούν θρησκεία από μόνα τους, που θεραπεύει όσους πιστεύουν σ' αυτήν.
2) IRON, LION, ZION
Αν τα μπλουζ ξεκίνησαν από την ανάγκη των σκλάβων να πουν τον πόνο για το ξερίζωμα και την καταπίεσή τους, η περίπτωση του μένους της μουσικής των Ρασταφάρι στη Τζαμάικα, φαίνεται να έχει λιγότερο θυμιατικό χαρακτήρα. Οι Τζαμαϊκανοί μουσικοί έχουν ξεκάθαρες θέσεις για την αποστολή του Haile Selassie στο πλανήτη, για το πού βρίσκεται η Σιών και φροντίζουν σχεδόν σε κάθε τραγούδι τους να δοξάσουν το όνομα του Jah. Όλα αυτά τα εκφράζουν όχι με μπλουζ στωικότητα, αλλά με την σιγουριά του πεφωτισμένου και την επιθετικότητα του επαναστάτη ο οποίος θα επιστρέψει στη γη της επαγγελίας, την Αιθιοπία. Χαρακτηριστικό τραγούδι το "Problems" του Horace Andy σύμφωνα με το οποίο παίρνουμε δύναμη από το Θείο για να ξεπεράσουμε τα καθημερινά προβλήματα.
3) ΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΜ
Σχεδόν σε κάθε δίσκο του ο Tom Waits, πχ στο "Don't you know there ain't no devil, there's just God when he's drunk", εκφράζει τη δικιά του προσωπική άποψη για τα θεϊκά ζητήματα. Σε πολλά από τα τραγούδια του κόβει και ράβει τις βιβλικές εικόνες στα μέτρα τής δικιάς του θρησκείας. Πιστεύει στο πλήρωμα του χρόνου, σε μια δευτέρα παρουσία που ο ίδιος ο Θεός παράγγειλε στον κύριο Tom να ετοιμάσει.
4) ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ
Η μουσική βρίθει προσπαθειών πρώην πιστών να αποτοξινωθούν από την θρησκεία των γονιών τους. Οι Καθολικοί λες κι ανταγωνίζονται με τους Εβραίους για τα πρωτεία στο συγκεκριμένο είδος. Παράδειγμα ο Nick Cave  στο "Foi Nagruz",  προσκυνά από τη μια έναν Θεό κακομοίρη κι από την άλλη τον απαξιώνει γιατί κάποτε τόλμησε να προσποιηθεί ότι ήταν μεγάλος.
5) Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΛΕΥΚΟΥ
Από το Διαφωτισμό και μετά ο Μοντέρνος Λευκός Άνθρωπος της Δύσης και οι Άποικοί Του έχουν βαλθεί να τα βάζουν με το Θεό, γιατί έκανε το λάθος να είναι καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση του ανθρώπου. Πρόκειται για έναν από τους πιο πολύπλοκους τρόπους αυτοκριτικής που έχουν καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία των πολιτισμών.
Άλλες φορές ο Θεός χρησιμεύει ως σύμβολο πολιτικών και κοινωνικών παρεμβάσεων, όπως στο "Jetfighter" των Butthole Surfers, όπου ο Χριστός και ο Αλλάχ παρουσιάζονται ως σύμμαχοι. Εγχώριο παράδειγμα αυτής της τάσης είναι το "Αιρετικό" του Αγγελάκια σύμφωνα με το οποίο ο Θεός γίνεται ορατός μόνο αν κάποιος δεν κάθεται μπροστά του να τον κρύβει.
6) Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ.
 Τα όρια μεταξύ της θρησκείας του Μοντέρνου Λευκού και αυτή του Άθεου έχουν γίνει όλο και πιο δυσδιάκριτα. Αλλά για τους άθεους τα πράγματα είναι απλά: οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ καθολικισμού, προτεσταντισμού κλπ. δεν έχουν σημασία. Για τους άθεους όπου Θρησκεία και Βάσανα, όπως αποφαίνονται οι Dead Kennedys στο "Religious Vomit" και οι Flaming Lips στο "Jesus Shootin' Heroin".
Άλλο παράδειγμα κριτικής στάσης απέναντι στη θρησκεία είναι το "My God"των Jethro Tull 
7) ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΠΡΩΤΗ
Πρόκειται περί μουσικών αναφορών στη βυζαντινή και σχετική παράδοση. Με άλλα λόγια, γι' αυτό που ακολούθησε την ανάμνηση μιας πίστης την οποία όσοι την έζησαν την έζησαν κι όλοι οι άλλοι κάνουν πως την ξέρουν ή ότι κάτι έχουν ακούσει γι' αυτή. Οι κύριοι εκφραστές της μεταπολεμικής αστικής ευαισθησίας ερμήνευσαν τις διδιάστατες εικόνες των εκκλησιών όχι μόνο ως επίπεδες αλλά κι ως κι έχουσες ένα ιδεατό στρώμα παραπάνω.
Στο έργο του Χατζιδάκι οι αρχαίοι Έλληνες θεοί επιστρέφουν σε διάφορα τραγούδια (π.χ. "Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης"). Η μορφή της Παναγίας είναι το θέμα των τραγουδιών "Η Παναγία των Πατησίων", και "Η Πλατυτέρα των Ουρανών". Κατά τα λοιπά η χριστιανική θρησκεία λάμπει δια της πενιχρής αντιπροσώπευσής της κι αυτό κάτι λέει από μόνο του.
Στο "αντίπαλο" στρατόπεδο, ο Θεοδωράκης εκφράζει λαϊκά θρησκευτικά αισθήματα στο "Δόξα τω Θεώ", με την έμφαση στη λέξη "Δόξα". Με τον ένα ή άλλο τρόπο, η ελληνορθοδοξία επέμενε να τρυπώνει στις αστικές εκφάνσεις της μεταπολεμικής ελληνικής μουσικής, γιατί καλά όλα αλλά "ας μας έχει ο Θεός καλά πάντα ν' ανταμώνουμε" κλπ. κλπ. που λέει κι ο Σαββόπουλος στο"Ας κρατήσουν οι χοροί".
8) ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Η δεύτερη παραλλαγή διαφέρει από την πρώτη στην ικανότητα να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ τραγουδιστικού σχολίου κι εκείνου που αυτό υπονοεί. Σε αντίθεση με τα αναφερόμενα στο προηγούμενο ευαγγέλιο, εδώ η θρησκεία χρησιμεύει για ευρηματικές επιμειξίες με το θυμικό του καλλιτέχνη κι όχι σαν εικόνισμα που λιβανίζεται αναίτια.
Η ρίζες αυτής της τάσης ανιχνεύονται σε πολλές παλιές ρεμπέτικες ηχογραφήσεις, όπως "Αν μ' αξιώσει ο Θεός" του Μάρκου Βαμβακάρη, και το "Πότε Βούδας Πότε Κούδας" του Παπάζογλου.
9) Ο ΕΞΑΠΟΔΩ
Κατά πολλούς είναι εκείνος που λατρεύεται από τη heavy metal πχ, από τους Iron Maiden στο mainstream πια "Number of the Beast", Για άλλους, ο Εξαποδώ είναι εκείνος που παλιά μιλούσε μέσα από τα LP όταν τα έπαιζες ανάποδα (ένα πρόβλημα το οποίο φάνηκε να λύνεται με την εμφάνιση των CD).
Το απόλυτο όμως πολεμικό άσμα κατά του Βελζεβούλ παραμένει το "Chase the Devil" του Max Romeo.

Μουσική και Φυσική (Ηχητικά κύματα, ταλάντωση, Doppler,..)
Οι σχέσεις μεταξύ Μουσικής και Φυσικής είναι πολύ στενές . Χωρίς Φυσική η Μουσική δεν υφίσταται για τον απλό λόγο ότι η κατασκευή μουσικών οργάνων στηρίζεται σε φυσικούς τύπους. Ένα απλό παράδειγμα είναι η χορδές της κιθάρας. Η κάθε χορδή έχει τις δικές της ξεχωριστές διαστάσεις για να μπορεί να ''βγάζει/παράγει'' την συγκεκριμένη νότα κάθε φορά. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ταλαντώσεις στο πάνω στρώμα του καπλαμά του ηχείου της κιθάρας, οι οποίες με την βοήθεια του βάθους του ηχείου πολλαπλασιάζουν τον ήχο.
Επίσης, η Φυσική είναι το γνωστικό αντικείμενο που μελετά την παραγωγή και τη διάδοση του ήχου και ερμηνεύει τη σχέση θέσης και ακρόασης του θεατή καθώς και τις κυματομορφές της φωνής και των οργάνων.

 
Μουσική και Ιστορία. (Παιάνες, Βάγκνερ,…)
Η δύναμη, το πάθος για τη νίκη, οι θρίαμβοι και οι θρήνοι, ο τρόπος ανύψωσης του πολεμικού φρονήματος, οι συνθέσεις που συνδέονται με ιστορικά γεγονότα, τα τραγούδια του πολέμου,..
Ποια η χρήση της μουσικής και το ηχητικό ταίριασμα των κινήσεων ή της τακτικής μίμησης στον πόλεμο,- τύμπανα, ρυθμός στρατιωτικός, ήχοι της επέλασης, της οπισθοχώρησης, τραγούδια της ανδρείας, της μάχης, παιάνες, θρήνοι των παλικαριών, αισιοδοξία των κατακτημένων, τραγούδια με μηνύματα, εκμετάλλευση της μουσικής Κοσμοθεωρίας του Βάγκνερ,..-.
 
 
 
Μουσική και Γεωγραφία
 Η μουσική του κάθε τόπου είναι ξεχωριστή και επηρεάζει σημαντικά τη ζωή των κατοίκων του. Κάθε περιοχή έχει διαφορετικά γνωρίσματα που έρχονται σε συνάρτηση με το ανάγλυφό της και το κλίμα της. Επιπλέον, οι διαφορετικές πρώτες ύλες των εκάστοτε περιοχών σε συνάρτηση με την πολιτισμική τους πρόοδο, οδηγούν στην κατασκευή διαφορετικών μουσικών οργάνων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μουσικούς που μεγαλώνουν με διαφορετικά μουσικά ακούσματα και πολιτισμικές παραδόσεις που επηρεάζουν τη μουσική τους παιδεία. Παρατηρούνε συχνά ότι, ακόμη και αν δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε γεωγραφικούς τόπους της ίδιας χώρας, επισημαίνουμε σημαντικές μουσικές διαφορές. Με λίγα λόγια, κάθε γεωγραφική περιοχή δημιουργεί μουσικούς με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ,οι οποίοι εκπροσωπούν τη μουσική ιδεολογία του τόπου από τον οποίο κατάγονται. Οι ανταλλαγές μεταξύ των λαών σε όργανα και τραγούδια οδήγησαν στο σημερινό μουσικό μας πλούτο. Έτσι, κατά τη μουσική ακρόαση μπορούμε να εντοπίσουμε κοινά και διαφορετικά στοιχεία των λαών στην καθημερινότητα του ανθρώπου, στο γάμο, στο φαγητό, στην οικογενειακή θαλπωρή, στην αγάπη κά.   
 
Μουσική και Ψυχολογία  
Η μουσική και η ψυχολογία είναι δυο έννοιες που συνδέονται στενά μεταξύ τους, και αυτό συμβαίνει διότι η μουσική επηρεάζει κατά πολύ την ψυχολογία του ανθρώπου. Από την εμπειρία μας άλλωστε αυτό μας είναι γνωστό, καθώς όλοι μας ακούμε μουσική, είτε για να χαλαρώσουμε, είτε για να εκτονωθούμε, είτε για να συγκινηθούμε, είτε για να χαρούμε, είτε για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και τέλος είτε επειδή δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα:  όλοι κάποτε είχαμε, έχουμε και θα έχουμε την ανάγκη να καταφύγουμε στη μουσική.
Η Ψυχολογία έχει μελετήσει διεξοδικά τη διάδοση του ήχου και την απορρόφηση του  από τον άνθρωπο στα διάφορα περιβάλλοντα, όπως πχ στις αίθουσες συναυλιών, στα καταστήματα, στα εστιατόρια, στον κινηματογράφο και το εφαρμόζει ανάλογα με την ψυχική διάθεση που θέλει να προκαλέσει. Τέλος, οι ψυχολόγοι θεραπεύουν διάφορες παθήσεις  μέσω της μουσικοακουστικής με τις επονομαζόμενες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους.
 

 


 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου